Η Ιστορια μου

Στην Αθήνα, κυρίως, είναι οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας που δεν είναι στην Ερεσό. Μεγάλωσα με τη μαμά γεμάτη τρυφερότητα κι αγάπη που έκανε τη ζωή να μυρίζει κέικ, τον μπαμπά στα μάτια μου αήττητο, που χάριζε ασφάλεια από κινδύνους υπαρκτούς κι ανύπαρκτους, κι έναν υπέροχο μικρότερο αδελφό, ο οποίος πολύ με ενόχλησε όταν πρωτοεμφανίστηκε. Οι διηγήσεις λένε ότι τον ταλαιπώρησα πολύ, εγώ λέω ότι ήταν και είναι μια από τις μεγάλες αδυναμίες μου.

Μεγάλωσα με έναν γλυκό παππού και δυο αξιολάτρευτες γιαγιάδες που έδιναν στη ζωή γεύση γλυκιά ζάχαρη κανέλα. Μεγάλωσα με θείους και θείες που αγάπησα πολύ, που θυμάμαι και μου λείπουν (όσοι πια δεν είναι στη ζωή μου) και δύο λατρεμένες ξαδέλφες. Άνθρωποι ξεχωριστοί, αναντικατάστατοι.

Μεγάλωσα με φίλους. Η φιλία ήταν πάντα παρούσα στη ζωή μου και είναι τόσο σημαντική όσο και η οικογένεια. Δε ξέρω πώς είναι η ζωή χωρίς φίλους, δεν το έχω ζήσει ποτέ. Έχω φίλους στα καλά, στα δύσκολα και στα αδιάφορα. Έχω ζήσει μόνη μου σε μέρη καινούργια, αλλά οι σημαντικοί κι οι αγαπημένοι ήταν πάντα κοντά μου με κάποιον τρόπο.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να αποκτήσω παιδιά, να γίνω μαμά σαν τη μαμά μου, τόσο καλή! Ήταν επιθυμία σταθερή, όσο κι αν άλλαζε η ζωή και τα δεδομένα της. Το σύμπαν μου χάρισε τα πολυτιμότερα δώρα, την Δέσποινα και τον Θοδωρή, που μου δείχνουν καθημερινά ότι μπορώ να τα καταφέρω, ακόμα κι αν κάνω λάθη. Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι να μάθουν τα παιδιά μου να αποδέχονται, να σέβονται, να πιστεύουν και να αγαπούν αβίαστα, τον εαυτό τους και τους άλλους.

Το σχολείο σημαντικό, αλλά ποτέ δεν ένιωσα «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα» και σίγουρα ποτέ δεν ευχήθηκα «να ξαναγύριζα σ’εκείνα τα χρόνια». Από το σχολείο, κυρίως θυμάμαι και έχω ακόμα, σημαντικές φίλες και κάποιους ξεχωριστούς καθηγητές.

Σπούδασα νομική στη Γαλλία. Από πολύ μικρή με γοήτευε η ιδέα να υπερασπίζομαι και να αγορεύω. Πρώτη φόρα μόνη μου στο εξωτερικό στα 19. Μετά ξανά στα 40. Το εξωτερικό για μένα συγκλονιστική εμπειρία, σημαντική έξοδος από τη ζώνη άνεσης. Δεν το ήθελα καθόλου, δεν έβλεπα κανένα λόγο να φύγω, ό,τι ήταν σημαντικό για μένα ήταν στην Ελλάδα. Ανακάλυψα όμως πολύτιμους θησαυρούς εκεί, όπως γίνεται κάθε φορά που βγαίνουμε από το comfort zone για να εξερευνήσουμε κάτι καινούργιο.

 Ως δικηγόρος, τελικά ποτέ δεν αγόρευσα για να υπερασπιστώ ανθρώπους και δικαιώματα, ούτε και για κάποιον άλλο λόγο. Ήμουν για χρόνια νομική σύμβουλος σε επιχειρήσεις. Επαγγελματικά γαλουχήθηκα στον κόσμο των επιχειρήσεων. Γοητευτικό κι αυτό. Με προκλήσεις και «ανέσεις». Ήθελα να αλλάξω πορεία, αλλά οι «ανέσεις» (ψυχολογικές κυρίως) δε με άφηναν. Φοβόμουνα για αυτά που θα έχανα προκειμένου να δοκιμάσω το καινούργιο και αβέβαιο. Μέχρι που η επαγγελματική ευκαιρία που παρουσιάστηκε για τον άντρα, σύντροφο και πατέρα των παιδιών μου, άνοιξε την πόρτα και για τη δική μου αλλαγή…και πάλι εκτός ζώνης άνεσης, και πάλι στο εξωτερικό, αυτή τη φορά στη Μαδρίτη.

Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το coaching με την αγαπημένη μου Elvira, την coach μου. Είδα ότι υπάρχουν επιλογές ακόμα κι όταν όλα φαίνονται αδιέξοδα. Ότι τα δύσκολα δεν είναι μόνιμα. Ότι η ευτυχία είναι εσωτερική, προσωπική επιλογή. Και αυτά δεν τα κατάλαβα στη θεωρία. Τα είδα στην πράξη.

Εκεί συνειδητοποίησα πόσο πιστεύω στη δύναμη που κρύβουμε όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι μέσα μας, πόσο με παθιάζει η ιδέα να συμβάλλω στην εσωτερική εξέλιξη των ανθρώπων και πόσο πολύ θέλω να επιδράσω θετικά έστω και στο ελάχιστο, στη ζωή των ατόμων.

Εκπαιδεύτηκα λοιπόν στη Μαδρίτη στο Centro de Estudios del Coaching από τους καλύτερους καθηγητές στο είδος τους, αλλά και υπέροχους ανθρώπους (Miriam Ortiz de Zarate & Jose Manuel Sanchez), πιστοποιήθηκα από τον ICF (International Coach Federation) και κάπως έτσι, πλέον είμαι coach.

Θαύματα συμβαίνουν, έξω από τη ζώνη άνεσής σου. Εκεί που τολμάς να πας ακόμα κι αν φοβάσαι, εκεί που καλλιεργείται η ενσυναίσθηση και τιμάται η ευαλωτότητα.

Εκεί κρύβεται η μαγεία σου.