Από πολύ νωρίς, μαθαίνουμε ότι κάνοντας τα πράγματα
καλά, θα λάβουμε περισσότερη εκτίμηση, ασφάλεια, αγάπη.
Συχνά, υπάρχει η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι λιγότερο
ή περισσότερο πολύτιμοι, ανάλογα με τα αποτελέσματά τους.
Έτσι, ζουν ορμώμενοι από το «κάνω» και ενεργοποιούνται
από έναν εξωτερικό κινητήρα. Η δράση μας ανταποκρίνεται
σε αυτό που περιμένουν από εμάς, σε επιβεβλημένα πρότυπα,
που έχουν ελάχιστη σχέση με τον εαυτό μας. Ενεργούμε
από αυτοματισμό, αποκομμένοι από τον εαυτό μας. Η
δραστηριότητα κυβερνά τη ζωή μας και έρχεται μία στιγμή που
δεν ξέρουμε πια, πώς να σταματήσουμε. Αντίθετα, όταν ζούμε
μέσα από το «είμαι», ενεργοποιούμαστε από έναν εσωτερικό
κινητήρα, συνδεδεμένο με το κέντρο και τον σκοπό της ζωής
μας. Ενεργούμε με μεγαλύτερη επίγνωση και υπευθυνότητα.
Το να ζει κανείς στο «κάνω», συνεπάγεται παραίτηση από τον
εαυτό του, αφού για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των
άλλων, εγκαταλείπει τις δικές του ανάγκες. Φτάνει, έτσι, σ’ ένα
σημείο που δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει, νιώθει ένα κενό που
ενεργοποιεί ξανά την ανάγκη για δράση. Οι υπερδραστήριοι
άνθρωποι συχνά πετυχαίνουν σημαντικά αποτελέσματα,
ωστόσο, πληρώνουν υψηλό τίμημα.
Τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε συχνά στη διαδικασία
του coaching. Ακούμε π.χ.: «Επέλεξα την καριέρα που
μου πρότειναν», «Δούλευα επί χρόνια σκληρά, χωρίς να
με εκφράζει η δουλειά μου. Εξαντλήθηκα, παράτησα τα
όνειρά μου», «Δεχόμουν τις απόψεις των άλλων, αντί να
υπερασπίζομαι τις δικές μου, σταμάτησα να εκφράζω τα
συναισθήματά μου. Χάθηκα και τώρα δεν ξέρω πώς να
ξαναβρώ τον εαυτό μου».
Το να μάθουμε να ζούμε μέσα από το «είμαι», είναι δουλειά
για μία ζωή. Σημαίνει να κλείνουμε τον «αυτόματο πιλότο»
και να λειτουργούμε, έχοντας επίγνωση του ποιοι είμαστε
και τι νιώθουμε. Σεβόμαστε τα όριά μας, εμπιστευόμαστε τα
κριτήριά μας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής μας.
Οποιαδήποτε δράση είναι συνεπής με τις ανάγκες και τον
σκοπό της ζωής μας.
Ωστόσο, μπορεί να νιώθουμε συνδεδεμένοι με τον εσωτερικό
μας κινητήρα, και την ίδια στιγμή, να βρεθούμε πάλι
αποσυνδεδεμένοι από αυτόν. Γι’ αυτό, το να λειτουργούμε
από το «είμαι» είναι μία μακροχρόνια διαδικασία που απαιτεί
επιμονή και θάρρος.