Οι καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια έχουν επιφέρει πολλές απώλειες σε πολύ κόσμο. Συναισθηματικές, οικονομικές, κοινωνικές. Βιώνουμε όλοι μεγάλες αλλαγές που κρύβουν μέσα τους και πένθος.

Many people practically look out for secrets, tricks, and hacks that will make EVERYTHING better right now. But unfortunately life doesn’t work that way. There are no “overnight successes”. Think of all the incredible people you truly admire. They didn’t succeed becasue of one giant move, but rather a series of small and consistent actions over time.

Ο πόνος που προκαλείται από την απώλεια είναι αναπόφευκτος. Είναι μέρος της ζωής. Είναι η ζωή.

Το να υποφέρει, όμως, κάποιος είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ερμηνεία που δίνει στα γεγονότα που συμβαίνουν.

«Οι άνθρωποι ταράζονται όχι απ’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά από την άποψή τους γι’ αυτά που συμβαίνουν. Αν αλλάξουμε τις εντυπώσεις μας, θα αλλάξουν και τα συναισθήματά μας.» ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Αν αλλάξουμε τις ερμηνείες που δίνουμε στα γεγονότα, μπορούμε να απελευθερωθούμε από την οδύνη που συνδέουμε με αυτά τα γεγονότα. Η οδύνη τις περισσότερες φορές δεν είναι αναγκαία. Εξαρτάται από το πώς επιλέγουμε να διηγούμαστε στο εαυτό μας και στους άλλους την ιστορία που μας πονάει. Στην πραγματικότητα την τρέφουμε με σκέψεις που αφορούν στο μέλλον ή στο παρελθόν και είναι επιλεγμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να συντελούν στο να υποφέρουμε. Οι σκέψεις πονάνε πιο πολύ από τα γεγονότα, γιατί διαρκούν περισσότερο. Πολλές φορές δε θέλουμε να σταματήσουμε να υποφέρουμε γιατί κάπου βαθιά μέσα μας με το να υποφέρουμε ικανοποιείται κάποια ανάγκη μας.

Στην πραγματικότητα, ο φόβος για αυτό που μπορεί να μας συμβεί είναι που μας κάνει να υποφέρουμε.

Φοβόμαστε ότι μπορεί να χάσουμε κάτι ή κάποιον. Φοβόμαστε ότι κάτι που θα συμβεί μπορεί να μας βλάψει. Και υποφέρουμε τελικά γιατί φοβόμαστε μήπως πονέσουμε.

Κάνουμε σκέψεις για γεγονότα που δεν έχουν συμβεί και δεν ξέρουμε καν αν θα συμβούν (όπως «Φοβάμαι μήπως πεθάνουν οι γονείς μου», «μήπως χάσω τη δουλειά μου», «πώς θα πληρώνω το δάνειο; Το σχολείο των παιδιών;») και επιλέγουμε να υποφέρουμε τελικά με την σκέψη, όχι με το γεγονός.

Το να υποφέρουμε με μια κατάσταση είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της ερμηνείας που δίνουμε στο γεγονός που συμβαίνει, αλλά και του φόβου του τι μπορεί αυτό το γεγονός να φέρει.

«Η ζωή μου είναι γεμάτη μεγάλες δυστυχίες οι περισσότερες από τις οποίες δεν συνέβησαν ποτέ». Michel de Montaigne

Η λύση είναι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Να αποδεχτούμε το γεγονός ότι αυτό που ζούμε είναι μέρος της ζωής. Δε συνέβη προσωπικά σε εμάς, αν αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, συμβαίνει σε όλους. Αν αποδεχτούμε την πραγματικότητα, σταματήσουμε να της αντιστεκόμαστε (η γκρίνια, τα «γιατί», η μακροχρόνια οδύνη είναι ενδείξεις αντίστασης στο γεγονός) και αποφασίσουμε να δράσουμε ανάλογα με αυτό που συμβαίνει, θα δούμε ότι ο πόνος/ η δυσκολία/ το άβολο μικραίνει. Γιατί το αναγνωρίζουμε, το αποδεχόμαστε και το διαχειριζόμαστε. Όσο του αντιστεκόμαστε μοιάζει τεράστιο και ανυπέρβλητο.

Αποδέχομαι δε σημαίνει ανέχομαι! Η ανοχή έχει μια αρνητική/παθητική στάση. Μια μοιρολατρική στάση που πολλοί επιλέγουν («δεν μπορώ να κάνω τίποτα…», «αυτό δεν αλλάζει», «είναι πολύ αργά για…», «φταίει ο/η/το…») επειδή δε θέλουν να δράσουν προκειμένου να αλλάξουν μια κατάσταση.

Η αποδοχή από την άλλη, έχει μέσα της και δράση. Έχει συνείδηση του τι συμβαίνει και πώς νιώθω εγώ για αυτό που συμβαίνει. Αποδέχομαι και βιώνω όλα τα συναισθήματα όπως έρχονται, χωρίς να τα κρίνω, και παρατηρώ πώς νιώθει το σώμα μου. Τι σκέψεις κάνω, ποιες σκέψεις μου προκαλούν φόβο/ θυμό/ πόνο. Βοηθάει πολύ να καταγράφω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου και να ζητάω βοήθεια όταν νιώθω ότι τη χρειάζομαι.

Διατηρώντας πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στη ζωή, αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί και επιλέγω τι θέλω να κάνω με το γεγονός που με ταλαιπωρεί.

* Ερωτήσεις που μπορεί να με βοηθήσουν να διαχειριστώ την κατάσταση:

Τι με βοηθάει γενικά να αντιμετωπίζω τον φόβο;

Τι με κάνει γενικά να νιώθω χαρά;

Τι μου προσφέρει τώρα αυτή η επώδυνη σκέψη; Ποιο είναι το κρυμμένο όφελος πίσω από αυτή τη σκέψη;

Πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτή τη σκέψη και ποιος θα ήμουν εγώ αν δεν έκανα αυτή τη σκέψη;

Τι μπορώ να κάνω εγώ για αυτό το γεγονός;